// 'się' zamiast 'eis' (gdyby nie konstrukcja zdania nigdy bym nie odgadła), 'zawzięcie' zamiast 'zawrzecie'.

Emolga i Anorith spojrzały na Ciebie uśmiechając się szeroko. Widać, że się polubiły. Może aż za bardzo ? Normalne, że się zdenerwowałeś. Przecież to miała być bitwa Pokemonów, a nie, kurcze, podwieczorek w lesie. Zorua usiadła i spojrzała gdzieś w bok. Nie po to obrywała od tej wiewióry by teraz ta walka została skończona w taki sposób.

/// Em... jakie zęby ?

Emolga tylko twierdząco kiwnęła łebkiem i zarzuciła Anorith'owi łapki na szyję, o ile można to tak nazwać. Z bananem na ustach przyglądała się Tobie i coraz bardziej wkurzonej Zourze. Spojrzała na Ciebie zła, że na to pozwalasz i machnęła ogonem.

// Zorua nie dostanie żadnego doświadczenia. Pisze się level, a nie lewer. I czemu piszesz Z i wielokropek ?

Zeskanowałeś swojego nowego towarzysza:

Emolga
Poziom: 6.00
Natura: Otwarta, przyjazna
Ruchy: Porażenie, Szybki atak, Machnięcie ogonem

Zourze i tak nie podobało się to, że jest w jej drużynie, co było widoczne. Odwróciła się plecami do Ciebie i strzeliła focha.

Idziecie se spokojnie przez las. Zorua była jeszcze wytrącona z równowagi po niespodziewanej akcji, która zaszła między Emolgą a Anorith'em. Nie ma się jej co dziwić. Przecież oni pochodzą z dwóch różnych światów. Anorith pływał sobie w wodach morza, a Emolgi panują i niebem i ziemią. A mimo to się polubili. Jaki ten świat pokręcony, nie ?

- Zo Zorua Zo Zo Zorua (Może to być jakiś robaczy Pokemon) - odpowiedziała przenosząc wzrok przed siebie. Trochę się wyluzowała, lecz jednak na jej twarzy było widać napięcie. Drogę umilał wam piękny śpiew ptaków Pokemon. Lecz nagle na gałęzi coś dostrzegłeś. Nie, nie Pokemona.To był człowiek, a jak chcesz, żebym powiedziała (tsfu, napisała) coś jeszcze proszę bardzo - to był chłopak z długimi do ramion, brązowymi włosami. Widać uciął sobie drzemkę na gałęzi tego drzewa. Przy jego boku można było dostrzec miecz. Czyżby jakiś samuraj ? Albo ninja ? Albo Bóg wie jeszcze co.

// Rozwijaj się do trzech zdań minimum.

Nagle zauważyłeś przed sobą spadający od strony drzewa sztylet. Widać był wymierzony w Twoją stronę, ale tak, by wbił się w ziemię.
- Przejście zamknięte - powiedział chłopak z mieczem siedzący na gałęzi. Otworzył swoje zielone oczy i wpatrywał się w Ciebie.

- Bo ja tu jestem od informowania. Nie chciało im się tabliczki wbijać w ziemię, więc wynajęli mnie, bym pilnował przejścia - powiedział zeskakując z gałęzi i stając przed Tobą. To było trochę dziwne. Zwykły chłopak z mieczem wspiął się na wysoką gałąź i łatwo z niej zeskoczył, miękko lądując na ziemi.
- Nie Twoja sprawa. Przejście zamknięte - powtórzył nie chcąc Ci odpowiadać na pytanie. Odczepił pochwę z mieczem od pasa i położył go sobie na kark.