Chłopak tylko mruknął coś pod nosem i usiadł po turecku przed Tobą. Miecz położył obok siebie, a łokcie oparł na kolanach i głowę położył w dłoniach.
- Jestem Erick, należę do zakonu Srebrnego pióra - by to potwierdzić wyjął spod białego podkoszulka małe, pobłyskujące  pióro zaczepione na zwykłym, lecz grubym sznurku. - Zakon ma za zadanie chronić miasta przed niebezpiecznymi stworzeniami, zwanymi także jako Hollow'y*. Każdy z nas włada bronią, którą sobie sam wybiera. Obecnie jest przeprowadzana tam walka z takim jednym dziwadłem, dlatego nie wpuszczam nikogo poza tą gałąź - tutaj wskazał wyrostek drzewa, na którym spał, a może to będzie lepsze określenie: czuwał. - Dalej już się może zrobić niebezpiecznie - opowiedział Ci, a do waszych uszu dobiegł ciężki i przyśpieszony oddech człowieka. Gdy odwróciliście się w tamtą stronę dobiegł do was blondyn o niebieskich oczach i raczej niskim wzroście.
- Zmiana straży, Twoja kolej się pomęczyć - wydyszał zasapany i usiadł na trawie, po chwili opuszczając także przednią część ciała. Szatyn westchnął cicho i podniósł się.
- No, to na mnie czas - pożegnał się z Tobą i pobiegł w stronę, z której wybiegł blondyn. Po jego uspokojonym oddechu i cichym pochrapywaniu mogłeś wywnioskować, że zasnął po akcji. Teraz możesz mieć niepowtarzalną okazję do poznania tej dziwnej tajemnicy. Jak spojrzałeś na Pokemony to... Emolga przytulała się do Anorith'a, który bezskutecznie próbował się wyrwać z jej śmiertelnego uścisku, Zorua na nich coś wrzeszczała.

Krok po przekroczeniu gałęzi usłyszałeś głośny ryk. Pobiegłeś dalej, a głośność odgłosu się nasilała. Schowałeś się wraz ze swoimi Pokemonami za krzakiem i wychyliłeś głowę. Ujrzałeś dwie pary, jedna to była para męska, a druga żeńska, którzy trzymali miecze do środka, jakby coś zatrzymując. Nadal słyszałeś głośne ryki, a na polance (na której się znajdowali) ujrzałeś odciski dosyć sporych stóp. Dwa miecze różniły się od innych, przede wszystkim barwą. Były one czarne. Trzymał je znajomy Ci chłopak, a drugi trzymała rudowłosa dziewczyna. Stali w bezruchu, tylko wymierzając w coś ostrzami.

Wziąłeś swoich podopiecznych na ręce. Było to proste, lecz ich utrzymanie sprawiało Ci problem. Lekko podkulony zacząłeś się cofać obserwując to dziwne zjawisko. Przez Twoje zapatrzenie potknąłeś się o kamień i klapnąłeś na tyłek robiąc przy tym sporo hałasu. Postacie, które widziałeś odwróciły się w Twoją stronę, opuszczając o kilka centymetrów broń. Nagle ryk ucichł, a ty poczułeś, jak coś ostrego wbija Ci się w ramię. Lekko zamglonym wzrokiem mogłeś dostrzec kontury stworzenia, który miał kształt wilka i diabelsko czerwone oczy. Im się bardziej wbijał tym wyraźniej go widziałeś. Był on czarny, a na głowie miał rogi podobne do tych, co mają bawoły. Były one raz z czubkiem czaszki koloru białego. Nagle poczułeś, że tracisz przytomność. Pamiętałeś tylko, że troje ludzi odciąga od Ciebie mieczami zwierzę, a ostatnia złapała Cię za zdrowe ramię i przytrzymała, być nie doznał jakiś poważniejszych obrażeń. Nastała ciemność...


Obudziłeś się na jakimś łóżku. Czułeś, że Cię wszystko boli, a najbardziej lewe ramię. powoli układałeś sobie to wszystko w myślach. Nie mogłeś się ruszyć.

Pokemony czuwały tuż przy Twoim łóżku. Emolga zwisała swobodnie trzymając się tylko łapkami Anorith'a, a Zorua siedziała metr dalej. Trzy pary oczu były wpatrzone w Twoją osobę, która powoli otworzyła powieki. Ledwo co mogłeś głową ruszyć. Dostrzegłeś osobę, która przeglądała jakieś papiery, a na biurku, przy którym siedziała, walają się jakieś teczki, podobne do tych, w których trzyma się akta personalne. Po długich, brązowych i lekko kręconych włosach mogłeś swobodnie stwierdzić, że jest to osobnik płci żeńskiej.

// Pisz co najmniej 3 zdania.

Dziewczyna odwróciła się lekko zdziwiona, jeszcze trzymając w rękach kilka kartek. Teraz ją mogłeś rozpoznać - to ona uczestniczyła w akcji. Przy jej pasie zauważyłeś pochwę, a nad nią wystającą rękojeść ozdobioną czerwonym frędzelkiem.
- Jestem w małym szpitalu zakonu Srebrnego Pióra - wyjaśniła Ci krótko, lecz treściwe. Do Twoich uszu dobiegł dźwięk gwałtownie otwieranych drzwi i dźwięk małych dzwoneczków.

Dziewczyna spojrzała na drzwi i powiedziała coś do osoby stojącej w korytarzu. Po chwili do pokoju weszła rudowłosa dziewczyna. Także ją rozpoznawałeś. Ona trzymała jeden z czarnych mieczy, który miała teraz przypięty do pasa. Oczywiście był on otoczony podobną osłoną, co miecz szatynki, a przy końcu rękojeści miął przyczepione dwa dzwoneczki. To to tak dzwoniło.

Rudowłosa podeszła do Ciebie.
- Jak się spało ? Tak nagle tam się pojawiłeś, że straciliśmy z oczu demona. Uciekł nam, spryciarz. Ile razy nam się już wymykał ? - powiedziała w Twoją stronę, lecz ostatnie pytanie skierowała do dziewczyny siedzącej przy biurku, która w odpowiedzi wzruszyła ramionami.
- A może byś spróbował pomachać trochę mieczem, co ? - zaproponowała Ci nagle splatając ręce za głową.

// Znów mi piszesz 'c' zamiast 'cz'.

- Najpierw zaczyna się od wyboru broni. Trzymasz obie ręce na rękojeści i albo uderzasz w przeciwnika, albo blokujesz jego ruch - przy ostatnim zdaniu wyciągnęła swój miecz z czarnym ostrzem i chwyciła go obiema dłońmi. Dziewczyna, która do tej pory przeglądała papiery wstała i również wyjęła broń. Obie ustawiły się w pozycji gotowej do szybkiego ataku lub obrony. Ruda ruszyła pierwsza, uniosła swój miecz i trafiła prosto w centralną część ostrza miecza drugiej dziewczyny, która przytrzymywała oba jego końca. Przy tym ruchu dzwoneczki wydały charakterystyczny dla siebie dźwięk. Po kilku sekundach obie opuściły miecze i schowały do osłon.
- Oczywiście można też zrobić unik przed atakiem lub przyjąć go i wymierzyć decydujący cios. Jednak żadna taktyka obrony nie jest doskonała. Na przykład takie zablokowanie ataku nie zadziała na przeciwnika z bronią dwuręczną, który może Cię uderzyć drugim mieczem. Unik jest najbezpieczniejszą obroną, lecz tylko na tych przeciwników, którzy nie mają wyćwiczonej prędkości. Gdy wylądujesz po udanym uniku on wciąż może na Ciebie naprzeć, a wtedy byłbyś niezdolny do jakiegokolwiek ruchu. Możesz wstać ? - zaczęła swój monolog ruda, na końcu pytając o Twój stan. Cóż, jak chcesz wybrać sobie broń to trzeba podnieść swoje szanowne cztery litery i pójść do zbrojowni.