- Ha ! Jeszcze czego - zaprzeczałam i skrzyżowałam ręce przy piersi, patrząc na niego rozeźlona. Może i jest dobry w pokazach, ale charakter ma okropny. Każdego, kto ogląda pokazy, by się czegoś nauczyć nazywa swoim fanem. Nagle on przewalił mnie na mojego Pokemona. Co za głupek... Lecz teraz obawiałam się o niego, bo w tym czasie Absol mógł się naprawdę wkurzyć. Zacisnęłam zęby, by powstrzymać chęć rzucenia się na tego panicza i poobijania go jak tylko się da. Wstałam i położyłam dłoń na karku Pokemona.
- Spokojnie, zignorujmy tego idiotę i chodźmy dalej - powiedziałam do niego spokojnym tonem, przynajmniej próbowałam. Drew należał do osób, których bardzo nie lubię. Jak coś wygrają to myślą, że są wszechmocni i niezniszczalni. A jak usłyszy obelgę to nic się nie stanie. Pewnie wiele osób, które go poznało też tak sądzi.

Otworzyłam powoli granatowe oczy spoglądając w błękitne niebo częściowo zakryte przez zielone korony drzew. Wzrok miałam tępy i nieprzytomny, jakby ktoś mnie zbudził w trakcie głębokiego snu.
- C... Co się stało ? - spytałam się obu stworków podnosząc się na rękach do siadu. Rozejrzałam się po okolicy i nagle mi się wszystko przypomniało. Ten dziwaczny klon Drew'a, dyskusja, pchnięcie, a potem... Nie ważne. Zaczęłam masować dłonią tył głowy i nagle dostrzegłam kartkę i białą różę. Chwyciłam papier i starałam się rozszyfrować, co tam jest napisane. Zostawiałam to, czego nie potrafiłam przeczytać. "To jeszcze nie koniec" ? Co to ma znaczyć ? Czyżbym tym jednym słowem obraziła jegomościa i ten się na mnie przez to uwziął. Zadrżałam na myśl, co on może nam zrobić. Schowałam kartkę i różę do plecaka i próbowałam wstać. Gdy już się wyprostowałam zakręciło mi się w głowie. Dobrze, że chwyciłam równowagę.
- Musimy ruszać - powiedziałam do stworków i szłam dalej tą ścieżką. Zastanawiało mnie to, co by się stało, gdybym poszła ciemną ścieżką.

Moje źrenice nagle rozszerzyły się widząc białą różę, a na niej kartkę z imieniem... mojego brata ! Nagle usłyszałam złowrogie bzyczenie skrzydeł owadów. Szybko zerwałam się z miejsca i zaczęłam uciekać przed osami. W głowie nie mogłam ułożyć żadnego porządnego planu, byłam zbyt rozkojarzona i przestraszona. Nagle pstryknęłam w palce. Coś mi przyszło do głowy. Popatrzyłam już normalnym wzrokiem na sówkę. Może się mój plan powiedzie może nie, lecz w tej drugiej opcji najprawdopodobniej ja i moi podopieczni zostaną poważnie zranieni. Gdy oddaliłam się troszkę od pędzącej chmary owadów zatrzymałam się i błyskawicznie odwróciłam się w stronę, z której uciekałam. Gdy Beedrill'e się zbliżyły uśmiechnęłam się lekko. Wstąpiła we mnie nagła pewność siebie.
- HootHoot, użyj hipnozy - wydałam polecenie latającemu ptakowi i czekałam na podsumowanie. Oby tylko ten ruch zadziałał. Stałam pewnie w miejscu. Zmarszczyłam brwi dając im znak, że nie zamierzam już uciekać.

// Szczerze ? Jest mi to obojętne, jak on będzie się nazywał.

Ostatnio edytowany przez Andela (2011-08-19 00:39:36)

Gdy tylko spostrzegłam, że sówka jest zbyt przerażona tym zjawiskiem, od razu zaczęłam uciekać. Niestety, nie potrafiłam oddalić się na tyle daleko, by przestały mnie gonić. Po chwili upadłam, lecz przed niemiłym zetknięciem z ziemią uratował mnie mój starter. Omdlałam ze zmęczenia i dzięki Bogu, że był ze mną Absol. Pewnie bym tam leżała i leżała w oczekiwaniu pomocy, a jakiś inny, mniejszy Pokemon na pewni nie potrafiłby mnie pociągnąć do miasta. Otworzyłam granatowe oczy i, ku mojemu zdziwieniu, ujrzałam biały sufit. Czy ja przypadkiem nie byłam w lesie ? Uniosłam się do siadu na rękach i rozejrzałam się w poszukiwaniu sensownego wyjaśnienia.

Obudziłam się z ponownego snu, lecz nie podnosiłam się. Leżałam, a mój wzrok był wpatrzony w sufit. Zastanawiałam się nad tym dziwnych snem. Cresselia... czyżby Pokemon władający snami odwiedził mnie w jednym z nich i dał wybór, co zrobić ? Zapewne tak, bo sama bym tego zapewne nie wymyśliła. W myślach badałam każdą z opcji. Terrorysta może być bardzo groźny, szczególnie taki psychopata przewrażliwiony na swoim punkcie. Lecz on może mieć jakiś związek ze zniknięciem brata, jednak jego Roserade wyglądała na bardzo silną. Nie mamy szans, nawet we trójkę, w pojedynku z nim. Najlepiej będzie gdzieś się ewakuować i się wzmocnić. Lecz nie mogłam teraz podjąć decyzji. Ona także należała do moich podopiecznych. Dałam w końcu znak życia i podparłam się łokciami o materac. Stopy powędrowały na podłogę, a sama się wyprostowałam, jeszcze przytrzymując się rękami. Spojrzałam na moje Pokemony i opowiedziałam im o dziwnym śnie i spytałam, co najlepiej zrobić w tej sytuacji.

//Tutaj masz moje GG, bo nie zauważyłam w Twojej poprzedniej odpowiedzi: 23314083.

Zastanowiłam się nad tymi dwoma opcjami. Absol to bardzo honorowy Pokemon, nie będzie więc uciekał przed kimś, lecz HootHoot wskazuje najmądrzejsze rozwiązanie.
- Może zróbmy tak. Za godzinę odlatuje samolot do regionu Unovy. Tam się wzmocnimy i poszukamy towarzyszy do walki. Gdy będziemy pewni, że jesteśmy dobrze przygotowani powrócimy do Jotho. Co wy na to ? - zaproponowałam opcję, która ciągle błąkała mi się po myślach. Musimy być silniejsi, bo we trójkę za nic nie damy pokonać tego psychola. Tutaj jest zbyt niebezpiecznie, by kontynuować trening. Coś czułam, że te Beedrill'e to jego sprawka. Przecież takie wściekłe nie mogły być nawet, jeśli bym weszła na ich terytorium. Ktoś je musiał uwięzić w małej przestrzeni i wypuścić, gdy byłam w pobliżu.

Uczucie ulgi ogarnęło mnie, gdy przez drzwi weszła Oficer Jenny. Dobrze, że to nie był ten terrorysta. "Od roku już obiera sobie cele..." te słowa utknęły mi w głowie. Właśnie, Dan zaginął rok temu, poszukiwania były bezowocne. Do tego kręcił się przy New Bark. Czyżby miasteczko było następnym jego celem ? Gdy policjantka skończyła wykład podziękowałam jej za dobre rady, chociaż ich prawie w ogóle nie słuchałam, i powiedziałam o samolocie do Unovy. Wstałam z łóżka i stanęłam na przeciw osoby, która tutaj przed chwilą weszła.

Szłam ulicą rozglądając się na boki. Bałam się, że znów go spotkam, a tego bardzo nie chciałam. Nagle spostrzegłam w ciemnej uliczce czapkę, podobną do tej, co zawsze nosił Dan. Zatrzymałam się i chwilę namyśliłam. Trochę to niebezpieczne i podejrzane. Postanowiłam jednak to sprawdzić. Ostrożnie zaczęłam się przybliżać do rzeczy i nagle urwał mi się film. Ponownie zostałam czymś ogłuszona. Gdy tylko odzyskałam świadomość chciałam się ruszyć, lecz nie mogłam. Byłam ciasno związana jakimś sznurem do krzesła. Otworzyłam powoli oczy i rozejrzałam się po tym miejscu. Ciemno i ponuro... szkoda, że nie było tu jakiegoś oświetlenia. Jeszcze trochę tępym wzrokiem spojrzałam na kontur wyłaniający się z ciemności. Próbowałam się otrząsnąć z oszołomienia. Utkwiłam na nim wzrok i starałam się rozpoznać postać po głosie i konturach.